|
| ກັບຄືນເວັບຫນ້າທໍາອິດ | ກັບຄືນຫນ້າ "ສິ່ງທີ່ຫນ້າສົນໃຈຕ່າງໆ" | ສະຖິຕິກ່ຽວກັບພະຍາດຫຼວງ | |
ຂໍ້ສົນໃຈຂອງສັງຄົມກ່ຽວກັບພະຍາດຫຼວງ
(ອີງຕາມຄໍາຖາມ ແລະຂໍ້ສົນໃຈທີ່ເກັບກໍາມາຈາກສັງຄົມທົ່ວໆໄປ)
ໂດຍ: ດຣ ໄຊແຂກ ຈະເລີນສຸກ
ອະດີດຫົວຫນ້າສູນຄວບຄຸມ ແລະຕ້ານພະຍາດຜິວຫນັງ
I. ຄົນທີ່ເປັນພະຍາດຫຼວງຍັງມີຫຼາຍຢູ່ຫຼືບໍ່?
ໃນປັດຈຸບັນ, ຄົນທີ່ເປັນພະຍາດຫຼວງຍັງຖືວ່າມີຈໍານວນຫຼາຍຢູ່ (ເຖີງວ່າຈະມີຈໍານວນຫນ້ອຍລົງຫຼາຍເມື່ອທຽບກັບເມື່ອກ່ອນ). ຕາມການເກັບກໍາຂອງອົງການອະນາໄມໂລກ, ຍັງມີຄົນເຈັບທີ່ເປັນພະຍາດຫຼວງ ຫຼາຍກ່ວາ 500.000 ຄົນ ທີ່ໄດ້ຖືກຄົ້ນພົບໃຫມ່ໃນແຕ່ລະປີ. ຄົນເຈັບເຫຼົ່ານີ້, ສ່ວນໃຫຍ່ແລ້ວ ແມ່ນພົບຢູ່ໃນປະເທດອິນເດຍ, ເບຣຊິນ, ອິນໂດເນເຊຍ, ມຽນມາ ແລະໄນຈີເຣຍ. ໃນທ້າຍປີ 1998, ອົງການອະນາໄມໂລກ ໄດ້ແຈ້ງໃຫ້ຮູ້ວ່າ ຍັງມີ 55 ປະເທດໃນທົ່ວໂລກ ທີ່ພະຍາດຫຼວງ ຍັງສືບຕໍ່ເປັນບັນຫາທາງດ້ານສາທາລະນະສຸກຢູ່, ຫມາຍຄວາມວ່າ ໃນຈໍານວນປະຊາກອນ 10.000 ຄົນໃດ, ຍັງມີຄົນທີ່ເປັນພະຍາດຫຼວງ ຫຼາຍກ່ວາ 1 ຄົນ.
ຢູ່ປະເທດລາວຂອງພວກເຮົາ, ເຖີງວ່າໃນປີ 1998 ເປັນຕົ້ນມາ ຈະສາມາດກໍາຈັດພະຍາດຫຼວງ ບໍ່ໃຫ້ເປັນບັນຫາທາງດ້ານສາທາລະນະສຸກໃນລະດັບຊາດໄດ້ ແລະການຄົ້ນພົບຄົນເຈັບທີ່ເປັນພະຍາດຫຼວງໄດ້ຫຼຸດລົງຈາກອັດຕາສ່ວນ 9/100.000 ຄົນ (ກວດປະຊາກອນ 100.000 ຄົນໃດ ຈະພົບຜູ້ທີ່ເປັນພະຍາດຫຼວງ 9 ຄົນ) ໃນປີ 1990 ມາເປັນ 6.5/100.000 ໃນປີ 1995. ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ນັບແຕ່ປີ 1996 ເປັນຕົ້ນມາ, ໃນທຸກໆປີ, ກໍ່ຍັງສືບຕໍ່ຄົ້ນພົບຄົນເຈັບໃຫມ່ ໃນອັດຕາສ່ວນ 5/100.000 ໂດຍສະເລ່ຍ. ມາຮອດປັດຈຸບັນ, ຢູ່ລາວເຮົາ, ມີ 6 ແຂວງທີ່ຖືໄດ້ວ່າ ພະຍາດຫຼວງຍັງເປັນບັນຫາທາງດ້ານສາທາລະນະສຸກຢູ່. ບັນດາແຂວງເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ແກ່: ຫຼວງນໍ້າທາ, ບໍ່ແກ້ວ, ໄຊສົມບູນ, ສາລະວັນ, ເຊກອງ ແລະອັດຕະປື.
II. ພະຍາດຫຼວງແມ່ນຫຍັງ ແລະມີສາຍເຫດມາຈາກໃສ?
ພະຍາດຫຼວງ ແມ່ນພະຍາດຊືມເຊື້ອ ທີ່ເກີດມາຈາກຈຸລິນຊີ (ເຊື້ອພະຍາດນ້ອຍໆ) ຊະນິດຫນຶ່ງ ທີ່ມີຊື່ວ່າ ມີໂກບັກເຕຣີອອມ ເລປຣາ (Mycobacterium Leprae) ຫຼືເອີ້ນອີກຢ່າງຫນຶ່ງວ່າ ເຊື້ອແມ່ພະຍາດຫຼວງ. ພະຍາດຫຼວງ ມີການຂະຫຍາຍຕົວແບບຊໍາເຮື້ອ ແລະດົນນານ ແລ້ວຈຶ່ງສະແດງອາການອອກທາງດ້ານເສັ້ນປະສາດ, ຜິວຫນັງ ແລະເຍື່ອເມືອກຕ່າງໆ ໂດຍສະເພາະລະບົບຫັນໃຈພາກສ່ວນເທີງ. ຜູ້ທີ່ເປັນພະຍາດຫຼວງ, ຖ້າບໍ່ເຂົ້າມາພົບແພດ ແລະບໍ່ມາຮັບການປິ່ນປົວແຕ່ໄລຍະຫົວທີ (ໄລຍະເລີ່ມຕົ້ນ ກ່ອນບໍ່ທັນພິການ), ຈະກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມພິການແກ່ໃບຫນ້າ, ມື ແລະຕີນໄດ້.
ເຊື້ອແມ່ພະຍາດຫຼວງ ໄດ້ຖືກຄົ້ນພົບໃນປີ 1873 ໂດຍນັກປາດຊາວນໍເວ ຊື່ ອາກໂມແອກ ເດີ ຮັງເຊີນ (G. H. Armauer de Hansen). ພາຍຫຼັງທີ່ເຊື້ອແມ່ພະຍາດຫຼວງໄດ້ຖືກຄົ້ນພົບແລ້ວ, ທິດສະດີຕ່າງໆ ທີ່ບອກວ່າ ພະຍາດຫຼວງມີສາຍເຫດມາຈາກກໍາເວນ, ຈາກການສາບແຊ່ງ, ຈາກເຊື້ອສາຍ (ກໍາມະພັນ), ຈາກການກິນຂອງຜິດ ແລະອື່ນໆ ໄດ້ຖືກລົບລ້າງໄປໂດຍສິ້ນເຊີງ.
ຈາກການຄົ້ນພົບເຊື້ອແມ່ພະຍາດຫຼວງຄືດັ່ງກ່າວ, ໄດ້ສ້າງເງື່ອນໄຂໃນໄລຍະຕໍ່ມາ ໄປສູ່ການຄົ້ນຄ້ວາຊອກຫາຢາມາປິ່ນປົວພະຍາດຫຼວງໄດ້.
III. ຄົນເຮົາສາມາດເປັນພະຍາດຫຼວງໄດ້ຄືແນວໃດ?
ພະຍາດຫຼວງຕິດແປດໂດຍກົງຈາກຄົນເຈັບພະຍາດຫຼວງ ທີ່ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ຮັບການປິ່ນປົວມາກ່ອນ. ເສັ້ນທາງການຕິດແປດ ແມ່ນມາຈາກການຫັນໃຈເອົາເຊື້ອແມ່ພະຍາດຫຼວງທີ່ກະຈາຍໄປໃນອາກາດ ເຂົ້າໄປໃນຮ່າງກາຍ. ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ພະຍາດຫຼວງເປັນພະຍາດທີ່ຕິດແປດໄດ້ຍາກທີ່ສຸດ: ຄົນເຮົາມີພຽງແຕ່ 2% ເທົ່ານັ້ນ ທີ່ສາມາດຕິດແປດ ແລະເປັນພະຍາດຫຼວງໄດ້ ເຖີງແມ່ນວ່າ ຈະໄດ້ຮັບເຊື້ອແມ່ພະຍາດຫຼວງເຂົ້າໃນຮ່າງກາຍແລ້ວກໍ່ຕາມ ເພາະຄົນເຮົາ 98%, ມີເມັດເລືອດຂາວ ທີ່ສາມາດຈໍາແນກ ແລະຂ້າເຊື້ອແມ່ພະຍາດຫຼວງໄດ້.
IV. ພະຍາດຫຼວງສາມາດປິ່ນປົວໄດ້ຫຼືບໍ່?
ພະຍາດຫຼວງ ເປັນພະຍາດທີ່ສາມາດປິ່ນປົວໄດ້ ແລະປິ່ນປົວດີແທ້ແນ່ນອນ 100%. ສິ່ງສໍາຄັນຂອງການປິ່ນປົວພະຍາດຫຼວງແມ່ນ "ປິ່ນປົວໃຫ້ລ້າໆ". ເມື່ອທຽບໃສ່ພະຍາດຫຼວງແລ້ວ, ຍັງມີພະຍາດຜິວຫນັງຫຼາຍຢ່າງທີ່ສາມາດປິ່ນປົວໄດ້ ແຕ່ບໍ່ສາມາດປິ່ນປົວດີ ເຊັ່ນ ພະຍາດເກັດທຽນໄຂ, ພະຍາດຫນັງດ່ອນເປັນຕົ້ນ. ພະຍາດທີ່ກ່າວມານີ້ ກໍ່ມີຢາບາງຊະນິດໄວ້ປິ່ນປົວ (ຫມາຍຄວາມວ່າສາມາດປິ່ນປົວໄດ້) ແຕ່ຢາເຫຼົ່ານັ້ນ ບໍ່ສາມາດປິ່ນປົວໃຫ້ດີໄດ້. ດັ່ງນັ້ນ ຈຶ່ງສາມາດສະຫຼຸບໄດ້ວ່າ: ພະຍາດເກັດທຽນໄຂ ແລະພະຍາດຫນັງດ່ອນ "ສາມາດປິ່ນປົວໄດ້ ແຕ່ບໍ່ສາມາດປິ່ນປົວດີ".
V. ປະຫວັດຄວາມເປັນມາຂອງການປິ່ນປົວພະຍາດຫຼວງ
ເລີ່ມແຕ່ປີ 1994, ທ່ານ Guy FAGET ຊຶ່ງເປັນຜູ້ທໍາອິດທີ່ທໍາການລິເລີ່ມປິ່ນປົວພະຍາດຫຼວງດ້ວຍຢາໃນຄອບຄົວ Sulfones ແລະ Promine ຢູ່ໂຮງຫມໍເມືອງ Carville ລັດ Louisiana ປະເທດສະຫະລັດອະເມລິກາ. ຈາກນັ້ນ, ກໍ່ໄດ້ມີການຄົ້ນພົບຢາໃຫມ່ໃນຄອບຄົວ Sulfones ໃນນັ້ນລວມທັງຢາດັບຊອນນໍາອີກ. ຈາກການຄົ້ນພົບຢາດັບຊອນຄືດັ່ງກ່າວ, ໄດ້ເຮັດໃຫ້ປະຫວັດສາດຂອງການປິ່ນປົວພະຍາດຫຼວງ ມີການປ່ຽນແປງໄປຢ່າງກະໂດດຂັ້ນ.
ເລີ່ມແຕ່ປີ 1950 ເປັນຕົ້ນມາ, ຢາດັບຊອນ ໄດ້ຖືກນໍາໃຊ້ເຂົ້າໃນການປິ່ນປົວພະຍາດຫຼວງຢ່າງກ້ວາງຂວາງ. ແຕ່ດ້ວຍວ່າ ມີການໃຊ້ຢາດັບຊອນຢ່າງຊະຊາຍ - ໃຊ້ແຕ່ຢາດັບຊອນຊະນິດດຽວເຂົ້າໃນການປິ່ນປົວ ແລະຄົນເຈັບເອງກໍ່ກິນຢາບໍ່ສະຫມໍ່າສະເຫມີ (ເພາະວ່າຕ້ອງໃຊ້ເວລາປິ່ນປົວຍາວນານ) ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ເຊື້ອແມ່ພະຍາດຫຼວງມີການຕ້ານຕໍ່ຢາດັບຊອນ ແລະການຕ້ານຕໍ່ຢາດັ່ງກ່າວຍິ່ງເພີ່ມທະວີຄວາມຮຸນແຮງຂື້ນໄປເລື້ອຍໆ.
ມາຮອດປີ 1981, ອົງການອະນາໄມໂລກ ຈຶ່ງແນະນໍາໃຫ້ໃຊ້ຢາປະສົມ MDT (Multi Drug Therapy) ເຂົ້າໃນການປິ່ນປົວພະຍາດຫຼວງ ເພື່ອຂ້າເຊື້ອພະຍາດຫຼວງທີ່ຕ້ານຕໍ່ຢາດັບຊອນນັ້ນ. ຢາປະສົມ MDT ນີ້ ໄດ້ຖືກນໍາມາໃຊ້ຢູ່ປະເທດລາວເຮົາ ເລີ່ມແຕ່ປີ 1985 ເປັນຕົ້ນມາ ແລະແຜ່ຂະຫຍາຍໄປໃນທົ່ວປະເທດໃນປີ 1996. ຢາປະສົມ MDT ເປັນຢາທີ່ມີປະສິດທິພາບສູງໃນການປິ່ນປົວພະຍາດຫຼວງ. ໄລຍະເວລາຂອງການປິ່ນປົວກໍ່ສັ້ນລົງ ພຽງແຕ່ 6 ເດືອນ ສໍາລັບປະເພດເຊື້ອຫນ້ອຍ ແລະ 1 ປີເທົ່ານັ້ນ ສໍາລັບປະເພດເຊື້ອຫຼາຍ. ພ້ອມດຽວກັນນັ້ນ, ກໍ່ສາມາດຕັດຂາດການສົ່ງເຊື້ອ (ຕິດແປດ) ຂອງພະຍາດຫຼວງໄດ້ໄວອີກ. ນອກຈາກນີ້, ການສືບຄົ້ນຫາຄົນເຈັບໃຫມ່ໃຫ້ໄດ້ໄວ ແລະໃຫ້ການປິ່ນປົວດ້ວຍຢາປະສົມ MDT ທັນທີໂລດ ກໍ່ສາມາດປ້ອງກັນຄວາມພິການທີ່ຈະເກີດຂື້ນກັບຕາ, ມືຫຼືຕີນຂອງຄົນເຈັບ (ອັນເປັນທີ່ລັງກຽດຂອງສັງຄົມນັ້ນ) ໄດ້. ແຕ່ກໍ່ຍັງເປັນຫນ້າເສຍດາຍ ທີ່ຫຼາຍໆປະເທດໃນໂລກ ຮວມທັງຫຼາຍເຂດແຂວງໃນປະເທດເຮົາ, ສັງຄົມຍັງບໍ່ທັນເຂົ້າໃຈແຈ້ງກ່ຽວກັບພະຍາດຫຼວງ ແລະຄົນເຈັບພະຍາດຫຼວງ ຈຶ່ງສືບຕໍ່ລັງກຽດ ແລະຢ້ານກົວແບບບໍ່ມີເຫດຜົນ. ດ້ວຍເຫດນີ້ ຈຶ່ງສົ່ງຜົນສະທ້ອນໃຫ້ຄົນເຈັບຈໍານວນຫນຶ່ງ ສືບຕໍ່ເຊື່ອງອໍາຕົນເອງ ແລະບໍ່ຍອມມາຮັບການກວດກາ ແລະຮັບການປິ່ນປົວທັນເວລາ ຈຶ່ງເກີດມີຄວາມພິການ.
ຢາປະສົມ MDT ປະກອບດ້ວຍ:
ຢາ 3 ຊະນິດປະສົມກັນຄື: ຢາ ຣິຟໍາບີຊິນ, ຢາ ລໍາແປຣນ ແລະຢາ ດັບຊອນ ສໍາລັບປິ່ນປົວພະຍາດຫຼວງປະເພດເຊື້ອຫຼາຍ,
ຢາ 2 ຊະນິດປະສົມກັນຄື: ຢາ ຣິຟໍາບີຊິນ ແລະຢາ ດັບຊອນ ສໍາລັບປິ່ນປົວພະຍາດຫຼວງປະເພດເຊື້ອຫນ້ອຍ.
VI. ພະຍາດຫຼວງສາມາດເກີດຢູ່ແຕ່ໃນເຂດທີ່ມີອາກາດຮ້ອນເທົ່ານັ້ນບໍ່?
ບໍ່ເລີຍ. ພະຍາດຫຼວງແຕ່ໃດໆມາ ກໍ່ສາມາດພົບໄດ້ຢູ່ນໍາປະຊາຊົນ-ພົນລະເມືອງ ທຸກຊົນເຜົ່າຂອງທຸກໆທະວີບ ບໍ່ວ່າຈະມີອາກາດຫນາວເຢັນ, ອົບອຸ່ນ ຫຼືອາກາດຮ້ອນກໍ່ຕາມ. ອັດຕາສ່ວນການເປັນພະຍາດຫຼວງຂອງປະຊາຊົນ ແມ່ນຂື້ນກັບຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງລະດັບ ແລະວິທີການຂອງການດໍາລົງຊີວິດຂອງປະຊາຊົນ-ພົນລະເມືອງຂອງແຕ່ລະບ່ອນ, ແຕ່ລະເຂດ ຫຼາຍກ່ວາດິນຟ້າອາກາດ.
VII. ພະຍາດຫຼວງເຮັດໃຫ້ຄົນເຈັບຕາຍໄດ້ຫຼືບໍ່?
ບໍ່ເລີຍ. ພະຍາດຫຼວງ ບໍ່ແມ່ນພະຍາດຮ້າຍແຮງເຖີງຂັ້ນທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຄົນເຈັບຕາຍໄດ້ແຕ່ຢ່າງໃດ.
VIII. ຄວາມພິການຢູ່ມື ແລະຕີນຂອງຄົນເຈັບເກີດຂື້ນໄດ້ແນວໃດ?
ດັ່ງທີ່ຮູ້ກັນແລ້ວວ່າ ເຊື້ອແມ່ພະຍາດຫຼວງ ເປັນເຊື້ອຈຸລິນຊີ ທີ່ອາໃສຢູ່ໃນເສັ້ນປະສາດຂອງຄົນເຮົາ. ຕະຫຼອດໄລຍະເວລາຂອງການຂະຫຍາຍຕົວແບບຊໍາເຮື້ອຂອງພະຍາດຫຼວງ, ມັນສາມາດກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມເສຍຫາຍ ແກ່ຫນ້າທີ່ການຂອງເສັ້ນປະສາດໄດ້. ເມື່ອໃດຫນ້າທີ່ການຂອງເສັ້ນປະສາດ ຫາກຖືກແຕະຕ້ອງ ຫຼືຖືກທໍາລາຍຢ່າງຖາວອນແລ້ວ, ຄວາມພິການກໍ່ຈະເກີດຂື້ນນໍາຄົນເຈັບຜູ້ນັ້ນໄປຕະຫຼອດຊີວິດ. ທີ່ກ່າວມານັ້ນ, ບໍ່ໄດ້ຫມາຍຄວາມວ່າ ພະຍາດຫຼວງຍັງສືບຕໍ່ຂະຫຍາຍຕົວແຕ່ຢ່າງໃດເລີຍ. ແຕ່ວ່າ, ມັນເປັນຍ້ອນ ຫນ້າທີ່ການຂອງເສັ້ນປະສາດຖືກທໍາລາຍ, ແພດຫມໍຖືເບົາຕໍ່ການແນະນໍາຄົນເຈັບ ແລະການປະປ່ອຍລະເລີຍຂອງໂຕຄົນເຈັບເອງຕ່າງຫາກ. ເມື່ອຫນ້າທີ່ການຂອງເສັ້ນປະສາດຖືກທໍາລາຍ, ມັນຈະກໍ່ໃຫ້ເກີດການສູນເສຍຄວາມຮູ້ສຶກ, ກໍ່ໃຫ້ເກີດການອ່ອນແຮງຂອງກ້າມຊີ້ນ ຈຶ່ງເປັນສາຍເຫດເຮັດໃຫ້ນິ້ວມື-ນິ້ວຕີນງໍເຂົ້າ ແລະກໍ່ໃຫ້ເກີດຜິວຫນັງແຫ້ງຢູ່ຝ່າມື-ຝ່າຕີນ. ທັງຫມົດນີ້ ຈະກໍ່ໃຫ້ເກີດບາດແຜໄດ້ໂດຍງ່າຍ ແລະບາດແຜນັ້ນ ກໍ່ມັກເປັນຄືນເລື້ອຍໆ. ຈາກນັ້ນ, ພະຍາດອື່ນໆທີ່ມີຢູ່ໃນສະພາບແວດລ້ອມ ກໍ່ມີການຊືມເຊື້ອເຂົ້າໄປໃນບາດແຜ ແລ້ວກໍ່ໃຫ້ເກີດການອັກເສບ. ເມື່ອການອັກເສບນັ້ນ ລຸກລາມເລິກເຂົ້າໄປຫາກະດູກ, ກໍ່ຈະເຮັດໃຫ້ກະດູກອັກເສບ. ດົນໄປ, ການອັກເສບນັ້ນ ກໍ່ຈະທໍາລາຍກະດູກ ແລ້ວກໍ່ໃຫ້ເກີດການກຸດຫ້ຽນຂອງນິ້ວມື-ນິ້ວຕີນ. ຄວາມພິການຕ່າງໆທີ່ກ່າວມານັ້ນ, ຈະບໍ່ເກີດນໍາຜູ້ທີ່ເຂົ້າມາກວດກາ ແລະຮັບການປິ່ນປົວໄວ ແຕ່ໄລຍະເລີ່ມຕົ້ນຂອງການເປັນພະຍາດຫຼວງ.
IX. ຖ້າວ່າ ພະຍາດຫຼວງຫາກສາມາດປິ່ນປົວດີແທ້ແນ່ນອນ, ເປັນຫຍັງຄວາມລັງກຽດ ແລະຢ້ານກົວຂອງສັງຄົມຕໍ່ພະຍາດດັ່ງກ່າວ ຈຶ່ງຍັງມີສູງຢູ່?
ຄວາມລັງກຽດຂອງສັງຄົມຕໍ່ພະຍາດຫຼວງ ແລະຄົນເຈັບພະຍາດຫຼວງນັ້ນ ໄດ້ເກີດຂື້ນມາພ້ອມກັບການເກີດມີຄົນເຈັບທີ່ຖືກສົງໃສ ແລະໄດ້ມີການບົ່ງມະຕິວ່າເປັນພະຍາດຫຼວງ ໃນໄລຍະ 3000 ປີຜ່ານມາພຸ້ນແລ້ວ ເພາະໃນໄລຍະນັ້ນ, ຍັງບໍ່ທັນມີຢາທີ່ປິ່ນປົວພະຍາດຫຼວງໄດ້.
ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຄວາມລັງກຽດ ແລະຢ້ານກົວແບບບໍ່ມີເຫດຜົນ ບໍ່ວ່າທາງດ້ານຄວາມເຊື່ອຖື, ຮີດຄອງປະເພນີ ກໍ່ຄືການປະພຶດປະຕິບັດຕົນຕໍ່ພະຍາດຫຼວງຂອງສັງຄົມນັ້ນ ໄດ້ຖືກຕີຖອຍຈາກຄົນລຸ້ນນີ້ ຫາຄົນລຸ້ນໃຫມ່ໄປເທື່ອລະກ້າວ ໃນຂອບເຂດທົ່ວໂລກ. ມາຮອດປັດຈຸບັນ, ບໍ່ວ່າທາງດ້ານສື່ມວນຊົນ, ສາດສະຫນາ ແລະອົງການຈັດຕັ້ງຕ່າງໆ ກໍ່ໄດ້ອອກແຮງຊ່ອຍເຫຼືອກັນໂຄສະນາ ແລະກະຈາຍຂ່າວດີ-ຂ່າວໃຫມ່ຂອງພະຍາດຫຼວງທີ່ສາມາດປິ່ນປົວໄດ້ ແລະປິ່ນປົວດີແທ້ແນ່ນອນນັ້ນ ອອກສູ່ສັງຄົມນັບມື້ນັບກ້ວາງຂວາງອອກ.
ຢູ່ໃນປະເທດເຮົາໃນປັດຈຸບັນ, ຄວາມລັງກຽດ ແລະຢ້ານກົວແບບບໍ່ມີເຫດຜົນຕໍ່ພະຍາດຫຼວງຂອງສັງຄົມ ແມ່ນຍັງຄົງຫຼົງເຫຼືອແທ້ ໂດຍສະເພາະບ່ອນທີ່ຂໍ້ມູນ-ຂ່າວສານທີ່ຖືກຕ້ອງແບບວິທະຍາສາດ ກ່ຽວກັບພະຍາດຫຼວງຍັງເຂົ້າໄປບໍ່ເຖີງ. ອີງຕາມປະສົບການຕົວຈິງແລ້ວ, ສາຍເຫດຕົ້ນຕໍອັນຫນຶ່ງທີ່ຍັງປາກົດມີຢູ່ກໍ່ຄື ຄວາມບໍ່ພະຍາຍາມຢາກເຂົ້າໃຈ ຫຼືປະຕິເສດຕໍ່ຂໍ້ມູນ-ຂ່າວສານ ແລະສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງແບບວິທະຍາສາດກ່ຽວກັບພະຍາດຫຼວງຂອງບາງກຸ່ມຄົນ (ໂດຍສະເພາະພະນັກງານແພດ ແລະອໍານາດການປົກຄອງທ້ອງຖິ່ນ ໃນເຂດຫ່າງໄກ-ສອກຫຼີກ) ນັ້ນເອງ. ຈາກນັ້ນ, ກໍ່ຂັດຂວາງແນວທາງນະໂຍບາຍຄວບຄຸມພະຍາດຫຼວງທີ່ທາງວິຊາການໄດ້ນໍາໄປເຜີຍແຜ່ ແລະປະຕິບັດຢູ່ທ້ອງຖິ່ນນັ້ນໆ ດ້ວຍການຊັກຊວນ ຫຼືຍຸແຍ່ຜູ້ອື່ນໆໃຫ້ເຫັນພ້ອມກັບຕົນ ເພື່ອຈໍາແນກຜູ້ທີ່ເຈັບເປັນຍ້ອນພະຍາດຫຼວງ. ນອກຈາກນັ້ນ, ກໍ່ແມ່ນເກີດຈາກສະພາບຂອງຄົນເຈັບເອງຕໍ່ສັງຄົມເຊັ່ນ ບໍ່ຟັງຄໍາຕັກເຕືອນຂອງເພື່ອນຝູງ, ຍາດຕິພີ່ນ້ອງ ຕະຫຼອດຮອດການຈັດຕັ້ງ, ໂດຍບໍ່ໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ບົວລະບັດຮັກສາຕົນເອງຕ້ານຄວາມພິການທີ່ເກີດຂື້ນ ແລະຍັງຝ່າຝືນຕໍ່ຂໍ້ແນະນໍາໃນການປິ່ນປົວຂອງແພດຫມໍ ດັ່ງນີ້ເປັນຕົ້ນ.
ຫມາຍເຫດ: ຖ້າທ່ານຍັງມີຂໍ້ສົນໃຈເພີ່ມເຕີມ, ກະລຸນາພົວພັນກັບພະນັກງານຜູ້ຮັບຜິດຊອບຂະແຫນງຜິວຫນັງເມືອງ, ແຂວງຂອງທ່ານ ຫຼືຈະພົວພັນໂດຍກົງກັບພະແນກຄວບຄຸມສູນຜິວຫນັງ, ບ້ານບຶງຂະຫຍອງໃຕ້, ເມືອງສີສັດຕະນາກ, ກໍາແພງນະຄອນວຽງຈັນ. ໂທລະສັບ/ໂທລະສານ (ແຟັກ) (021) 312355 ໃນໂມງລັດຖະການ.